понуд. ф. от кăвакар. ТХКА. 160. Ӳсĕрскер, мана Митюк çул çинче çапса пĕтерчĕ, акă чавсана кăвакартса ячĕ. Кан. Килти пуса кĕпи, кăвакартнă йĕм, çăпата, умĕнче саппан, çăварĕнче чĕлĕм. Пуçĕнчи картусне йăва çавăрма ула-курак та ăмсанас çук. Анчах, унăн ăшĕнче тапак хутаççи выртма пултарать. Вопр. Смоленск. Атăл енчен кăвакартсан, çăмăр пулат (в Чеб. р.); СТИК. Ăçта кăвакартрăн (получил синяк на...) куçна? N. Кăвакарт (çапçа, куçа е пите). Тюрл. Вăсем çавăрăнса çӳренĕ чухне, пĕр-пĕр çынна хирĕç пулсан, чăпăрккапа кăвакартаччен хĕнеççĕ. (Хĕр сухи). Сенг. Мана, киле пырсан, аттесем пăхаççĕ те, манăн куç кăн-кăвак! — Ăçта кăвакартран кăна? тесе ыйтрĕç. Орау. Кăн-кăвак кăвакарта-кăвакарта кăларнă питне, хĕнесе (о синяках).
См. также:
кăвакар кăвакарçăн кăвакарçын кăвакарçын йăви « кăвакарт » кăвакартса усра кăвакарчăн кăвакарчăн куçĕ Кăвакарчăнлăх кăвакарчăнла